The Ice Challenge is volbracht!

Vrijdag vertelde ik in dit artikel dat ik een kilometer op blote voeten over het ijs van THIALF ging lopen. Vandaag vertel ik jullie hoe het is gegaan en of het heel erg pijn deed.


Vrijdgmiddag reden mijn vriend en ik naar Heerenveen en ik was echt heel erg zenuwachtig.We gingen nog even ergens wat eten en we konden het alleen maar over The Ice Challenge hebben. Hoe zou het voelen, zou het heel erg pijn doen of zouden we het makkelijk kunnen volhouden? Brr ik krijg helemaal de kriebels als ik er weer aan denk.

Het kwam steeds dichterbij en de zenuwen werden steeds erger. Voordat we het ijs op gingen kregen we nog een korte uitleg van Wim Hof, The Ice Man, over hoe je het het beste kon volhouden. Het belangrijkste is de ademhaling. Wim Hof deed voor hoe we moesten ademhalen en daarmee konden we de eindstreep halen. Het was alleen nog wel spannend of we het record van vorig jaar zouden verbreken. Daarom zouden we geen 1000 meter, maar 1100 meter over het ijs moet lopen, voor de zekerheid :)

En toen was het zover. Hoe dichter ik bij het ijs kwam, hoe zenuwachtiger ik werd. Ik had namelijk geen idee wat ik kon verwachten en kon me er dus ook niet op voorbereiden. Tot op de laatste seconde dacht ik nog "Dominique, scheid uit! Draai je om en drink een warme chocolade met slagroom!" Maar voordat ik het besefte stond ik op het ijs, aaaaaahhh!!

De eerste paar meters waren glad, maar daarna kon ik hardlopen. Toen ik ging nadenken wat ik voelde zei ik tegen mijn vriend: "Dit ga ik geen 1100 meter volhouden, dit is ijskoud" Maar dat eerste rondje ging bizar snel voorbij en toen was ik er al bijna. Ondertussen deed ik netjes de 'ademhalings-truc' van Wim Hof en had ik geen idee wat er om mij heen gebeurde. Ik ben zelfs vergeten een foto tijdens de challenge te maken!

Na het eerste rondje voelde ik geen kou meer. Het voelde alsof ik op een springkussen rende of op een soort kussentjes. Het voelde heel vreemd, maar niet vervelend. Het deed in ieder geval geen pijn, gelukkig. De laatste paar meter ging snel en ineens had ik de finish gehaald!! Wauw, wat geweldig is dit! Ik heb gewoon 1100 meter op mijn blote voeten over ijs gelopen. Doordat ik geen pijn had, hoefde ik mijzelf ook niet heel erg aan te moedigen, wat ik wel had gedacht.

Ennnn, het wereld record is gehaald!! We hebben niet alleen 100 meter meer gelopen, maar ook met meer mensen! Twee records dus!

Het was een geweldige avond en ik raad het iedereen aan. Wim Hof is trouwens echt een toffe peer! Hij nam voor iedereen de tijd en was erg aardig!

Dus, wie doen er volgend jaar allemaal mee?

Dominique